مصاحبه اصغر فرهادی با هاآرتصِ اسراییل/ عروسک خیمه شب بازی غرب، که خرجش به دخلش نمی ارزد

فیلم های اسکاری فرهادی را وقتی کنار فیلم پر ابهت و زیبای "محمد(ص)" مجیدی، یتیم خانه ایران و ... می گذاریم، انگار به کلیپی بی ارزش می ماند که با یک موبایل ساده آماده و پرداخته شده باشد؛ اما چرا فیلم های فرهادی با ترفندهایی به جایزه اسکار می رسد و فیلم محمد(ص) در همان اولین بخش های اسکار حذف می شود و از دور کنار می رود، سوالی است که جوابش نباید زیاد سخت باشد!

این نوشته کوتاه، به مدل مرسوم دیگر نوشته های نقد در باب فیلم های فرمایشی و پرداخته شده برای گرفتن یک جایزه فرمایشی و برنامه ریزی شده نیست، چه، این مسائل را حتی خودِ اصغر فرهادی و دوستانش می دانند و نیازی به دیکته کردن مجدد آن نیز نیست...

اما...

فرهادی خیلی زود، مسیر طولانی موفقیت و معروفیت - و نه محبوبیت - را طی کرد تا مهره خوبی شود برای شکستن مرزهای سیاسی و اعتقادی بین انقلاب اسلامی و غربی های لیبرال و ضد اسلام؛ کما اینکه ایشان اولین نفر نبوده و نیست اما می شود گفت آبرویی که از اسکار خرج شده و برای فیلم های ایشان رفته است، نقطه عطفی را نشان می دهد که از هزینه کردن بیش از اندازه غربی ها حکایت دارد.

مصاحبه اصغر فرهادی - کارگردان اجاره ای غربی ها که چندی پیش کلیپ های حضورش در اغتشاشات 88 نیز رسانه ای شد- با "هاآرتص" اسراییل، و گهر افشانی های وی، نشان از آن دارد که یکی از فازهای فتح انقلاب، استفاده از مهره های معروف شده برای مردم جامعه است، به این معنی که یک نفر را بالا می برند و سپس با او بر ارزش های جامعه می تازند.

اصغر فرهادی، عروسک خیمه شب بازی با ارزشی برای غرب نخواهد بود، نه اینکه کاری از پیش نبرد، بلکه خرجش به دخلش نمی ارزد. وقتی اسکار را خرج این فیلم ها می کنند، برای مدتی موقت می توان آنها را پرمخاطب ساخت و با شانتاژ بر روی آنها موفقیت ظاهری نصیب کرد؛ اما خوبی فیلم به این است که به هر حال می ماند و در آینده نیز دیده می شود؛ آن زمان ارزش کارها خارج از محدوده شانتاژها، به ارزش واقعی فیلم ها می رسد...

آقای کارگردان، مانند همفکران فعالش در حوزه سیاست، به زودی خواهد فهمید که آنچه می کند، خود زنی های بیهوده ای است که نتیجه ای نصیبش نمی کند، و اینها همه توهم هایی از جنس خودشیفتگی ست که امثال سید محمد حسینی(مجری) نیز به آن گرفتار آمده بودند، اما زود فهمیدند که چه رودست بدی از غربی ها خورده اند. امروز هم اثری از آثارشان نیست و فراموش شده اند...

منبع : حکمت ما